"Dagboek" Kameroen 8 - 16 Sep 2012
De oude dagboeken van Papua New Guinea
***************
Kinderen van zendelingen in Kameroen en omstreken.... Wie geeft hen les zodat hun ouders God's Woord kunnen doorgeven aan de stammen/ taalgroepen in dit gebied?
Rain Forest International School!
Roelie voor ons huisje.
Genieten van de prachtige avondlucht (onder)
Zoals beloofd zal ik, Roelie, zelf wat vertellen over mijn eerste indrukken van Kameroen.
Om te beginnen kan ik na een week zeggen dat het me enorm meevalt en ik zo als het er nu uitziet het best ga redden. Sommigen van jullie vroegen mij een paar weken geleden of ik al zin had om naar Kameroen te gaan en toen antwoordde ik eerlijkheidshalve dat ik nog niet echt zin had. Maar tegelijk wist ik dat het best goed ging komen zoals tot nu toe altijd. Zolang ik in een land ben, wil ik niet weg. Maar ben ik dan toch weg, gaat het best goed in het andere land. Gelukkig maar, want dat is natuurlijk wel belangrijk. Het afscheid nemen van de kinderen en kleinkinderen ging weer geleidelijk en dat is wel het beste en het minst emotioneel. Natuurlijk heb ik wel wat traantjes weg moeten pinken bij de gedachte dat ik die schattige kleinkindjes nu weer moet missen. Maar ik weet dat ik niet de enige ben en ook dat het een goed doel dient.
Sinco had me niet echt een optimistische en positieve indruk gegeven hoe het hier zou zijn, dus zonder verwachtingen ben ik hier gekomen en ach, dan valt het in elk geval niet tegen. En zoals ik al zei het valt me heel erg mee.
Wat mij betreft, ik wil me eerst voornamelijk op de taal concentreren, ik moet en zal nu de Franse taal machtig worden. Wat voel ik me weer stumperig. Terwijl ik weet ik hoeveel Franse woorden in mijn vocabulaire heb opgeslagen, zelfs de grammatica best door heb, lukt het me niet om een fatsoenlijke zin uit te brengen, behalve Bonsoir (als het overdag is) ha ha ha. Beetje verwarrend allemaal, want tegelijk moet ik natuurlijk Engels blijven communiceren met de collega’s.
Intussen heb ik in de schoolbibliotheek wat Franse kinderboekjes en een paar leerboeken opgehaald en ben er elke dag wat mee bezig, afgezien dat ik op straat bij een verkoopkraampje probeer duidelijk te maken wat ik hebben wil.
Af en toe een beetje behelpen dus, maar dat kan ook geen kwaad voor verwende Nederlanders, toch?
Een van de dingen die hier in Afrika niet zo leuk zijn, is dat er vliegen op het natte wasgoed gaan zitten, eitjes leggen, en wanneer je dan de droge kleding weer aantrekt, komen de eitjes uit, de larven vreten zich dan naar binnen, met alle vervelende gevolgen van dien. Dus binnen drogen. Beetje vervelend is ook het feit dat de waterdruk regelmatig onvoldoende is om de centrale wasmachines te laten werken. Maar ook daar leren we wel mee leven. Zojuist heb ik onder een dun straaltje water gedoucht en mijn haren gewassen. Beter wat dan niets, moet je maar denken. De droge tijd moet nog komen. Oeps!
De keuken als wasrek
Roelie in ons huisje.
Gelukkig voelt ze zich hier goed thuis!
We hopen het "eigen" te maken met wat gezellige dingen aan de muur e.d.
Ze is een christin en ik zie aan haar ogen dat ze blij is en op God vertrouwt, ze is dankbaar dat Hij telkens voor haar zorgt. En hoopt dat God haar eens een man zal geven.
Ze ziet er keurig uit en wilde liever werken dan zitten praten. Ik wilde wel eerst even rustig kennismaken en zo. Maar goed, het was prettig om haar hier te hebben. Ze kan goed werken, maar ik denk dat ze niet zo sterk is als Judith. Die werkte echt als een paard, en leek wel nooit moe te zijn.
Maar dat even tussendoor, het maakt mij niet zoveel uit. Het huisje hier is klein en ik denk dat ik zelf ook wel een heleboel kan bijhouden.
We hadden haar van te voren gevraagd om wat groenten en een mobiel telefoontje voor mij mee te brengen. We hadden haar daarvoor geld meegegeven. Dus ze kwam netjes met de boodschappen aan, had voordelig boodschappen gedaan. Het mobieltje had ze de dag tevoren gekocht en de groenten ´s morgens heel vroeg op de markt. Ze ging toen alle groente heel goed schoonmaken. Met bleekmiddel en naspoelen met gefilterd water. Dit om ziektes te voorkomen. Het is een heel werk, en ik was blij dat zij het deed. Maar nu ik weet hoe het moet, zal ik het zelf natuurlijk ook toepassen, want 1 x per week groente en fruit zal niet altijd voldoende zijn.
Ik heb haar ook gevraagd om mij te begeleiden naar een supermarkt een eindje verderop. Dat wilde ze wel en ik gaf haar het geld voor de taxi en zij regelde het.
Volgens Sinco konden we wel lopen, ongeveer 2 km. Maar zij vond dat voor mij te ver, je moet dan ook klimmen, het is hier heuvelachtig. Nu, ik vond het wel best, de taxi kost hier zo ontzettend weinig, iets van 30 eurocent pp. Ik vond het leuk om even rond te kijken in die supermarkt en me een beetje te oriënteren wat er zoals voor handen was. Veel wel, maar ook wel sommige dingen niet. We hebben wat dingen gekocht die ik denk nodig te hebben en toen weer terug naar huis.
Ik vond het wel leuk om even alleen op straat te lopen, het was tamelijk rustig, en ik voelde me bepaald niet onveilig. Tuurlijk, je moet op je hoede zijn, maar op klaarlichte dag zijn de meeste mensen gewoon bezig of onderweg naar hun bestemming.
Het is leuk om de omgeving een beetje in me op te nemen.
De aankomst van de container uit NL met een Susuki terreinwagen voor Wilma, garage artikelen en voor ons matrassen en dozen met boeken en handdoeken etc.
Voor wie dit niet weet, toen wij in Nederland waren, hoorden we dat er een container naar Kameroen verzonden zou worden door een Nederlandse zendelinge in Kameroen. En collega om zo te zeggen. Zij wilde een goede auto verschepen, want ze had al jaren ellende met een zoveelste hands auto. Omdat er in en rondom die auto nog ruimte over was, hadden ze ons er op geattendeerd. Halsoverkop moesten we toen beslissen wat we mee zouden sturen. We hebben toen 2 goede matrassen en mijn eigen oude tuinstoel, waar ik het lekkerste in zit m.o. op mijn rug, naar een adres gebracht vanwaar de zaken geregeld zouden worden. Verder nog wat dozen met boeken en klein spul, zoals schemerlampjes, op de kop getikt bij een Kringloopwinkel, wat huishoudelijke artikelen en linnengoed. En mijn eigen `oude` naaimachine.
Intussen hebben we de spullen hier en daar zijn we erg blij mee.
Onze dozen opde voorbank van de Susuki: naaimachine, boeken, etc.
Ik heb wel in de gaten dat ik geen top-volleybaltrainer ben, maar de leerlingen doen hun uiterste best. Afgelopen woensdag speelden ze tegen de staf van Wycliffe en RFIS. In de staf zaten echte volleyballers dus de leerlingen verloren 2x, maar de derde wedstrijd was bloedstollend en de leerlingen (links) wonnen met 26 tegen 24!
Deze kerk is ongeveer 200 meter bij ons huis vandaan. Achter een wat vage vermelding aan een kleiweg gaan we naar rechts en vinden dan een plateau met kerkje en meer achteraan een kinder-kerk.
Waarschijnlijk wordt dit "ons" kerkje hoewel we het Frans nog niet helemaal volgen.
Ook hier heb ik niet veel foto's omdat ik eerst moet weten of dat wel mag.
Aan het begin van de dienst kwam het koor prachtig zingend plechtig binnen
Tijdens de dienst zong iedereen in het Frans op vol vermogen - je zou bijna zeggen oorverdovend - en swingend natuurlijk. Alles gebeurt hier bijna dansend en heupwiegend. In gedachten zag ik onze Pijler in Lelystad al zo zingen!
Het plaatje lijkt hier statisch maar je zou het filmpje moeten zien en horen!
Ons post adres in Kameroen is:
Rain Forest International SchoolSIL - BP 1299
Yaounde
Cameroon - Africa
*******
om naar de site van de zendingsoganisatie te gaan